Του Παναγιώτη Αποστόλου
Στις 29 Μαΐου 1453 έπεσε η πόλη. Αυτό, σαν ανακοίνωση είναι ιστορικά ακριβολογικό. Εκείνες οι στιγμές δεν αγωνιζότανε το κράτος ή το ‘Έθνος των Βυζαντινών και των Ρωμαίων, αλλά μόνο μία πόλη. Αυτή ήταν η Αυτοκρατορία του Κωνσταντίνου ΙΑ’. Η πόλη που λεγόταν Κωνσταντινούπολη και υπήρξε Πρωτεύουσα μιας μεγάλης Αυτοκρατορίας κάποτε. Ο Κωνσταντίνος υπήρξε ο ήρωας και συγχρόνως το θύμα. ‘Ηρωας σε μια πρωτόφαντη και ανέλπιστη αντίσταση που θα έμενε ιστορική και θύμα διότι ήτανε άξιος να κυβερνήσει τη μεγάλη και δυνατή χώρα της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας και του δώσανε μόνο μια πόλη. Τη Πρωτεύουσα βέβαια, αλλά μόνο μια πόλη.
Με ελάχιστες δυνάμεις αντιμετώπισε έναν πολυάριθμο νεοφώτιστο και φανατισμένο εχθρικό στρατό διακοσίων πενήντα χιλιάδων , ενώ οι δικοί του έφθαναν δεν έφθαναν τις δέκα χιλιάδες.
Η άμυνα της Κωνσταντινούπολης με, επικεφαλής τον Κωνσταντίνο και η θυσία του ίδιου και της πόλης αποτέλεσαν ένα παγκόσμιο ιστορικό γεγονός πρώτου και ανεπανάληπτου, μπορούμε να πούμε, μεγέθους που συγκλόνισε και συγκλονίζει ακόμα τον κόσμο.
Στην πρόταση του εχθρού του, για να παραδώσει την πόλη και αυτός να σωθεί, απάντησε:
«Την πόλιν σοι δούναι ούτ’ εμού εστί ούτε άλλου τινός των κατοικούντων εν αυτή. ‘Ολοι γάρ αυτοπροαιρέτως αποφασίσαμεν αποθανούμεν μη φειδόμενοι της ζωής ημών».
‘Ένας τέτοιος βασιλιάς-μαχητής -στρατιώτης, με τον αγώνα του και τη θυσία του, ενέπνευσε μετά, για όλους τους αιώνες, ένα σύνθημα ψυχής: «Πάλι με χρόνια με καιρούς πάλι δικά μας θα ‘ναι…»
Και αυτό το σύνθημα ψυχής επέζησε σε όλη τη Βαλκανική Χερσόνησο και τη Μ. Ασία και αποτέλεσε βάση και ξεκίνημα απελευθερωτικών αγώνων και επαναστάσεων εναντίον του κατακτητή σ’ ολόκληρη αυτή την περιοχή. Διότι δεν μπορούσε να πιστέψει ο σκλάβος, ότι αυτός ο γίγαντας, ο πρωτοφανής στρατιώτης της ελευθερίας, σκοτώθηκε. Δεν σκοτώθηκε, αλλά υπάρχει, λέγανε, μαρμαρωμένος και μια μέρα θα αναστηθεί αφού «Πάλι με χρόνια με καιρούς, πάλι δικά μας θα ‘ναι.
Ερχόμενοι προς το σήμερα λοιπόν, το σήμα κατατεθέν αυτής της μεγάλης Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, ο μεγάλης ιστορικής και αρχιτεκτονικής αξίας Ι.Ν. της Αγίας Σοφίας στην Κωνσταντινούπολη, ο οποίος κτίστηκε το 537 από τον Βυζαντινό Αυτοκράτορα Ιουστινιανό και παρέμεινε το λίκνο του Χριστιανισμού, για 1000 περίπου χρόνια, έγινε τζαμί και αργότερα μουσείο, ενώ τα τελευταία χρόνια, η υποψήφια για ένταξη στην Ε.Ε., Τουρκία το χρησιμοποιεί ως χώρο επιδείξεων μόδας, ως χώρο φιλοξενίας εκθέσεων εσωρούχων και ειδών υγιεινής.
Δεν είναι αυτονόητο λοιπόν, πως αφού οι κυβερνήσεις μας
διακαώς επιζητούν την άρον άρον είσοδο της Τουρκίας στην Ε.Ε., πρέπει να απαιτήσουν από την γείτονα χώρα έστω την απόδοση του σκοπού για τον οποίο οικοδομήθηκε το σύμβολο του Ορθοδόξου Χριστιανισμού, η πριν από 1500 περίπου χρόνια, Αγία Σοφία;
Ω ‘Έλληνα, το ότι πολέμησες και για ό,τι πολέμησες, σήμερα είναι ταμπού. Οι Τούρκοι ξαναβρίσκουν 557 χρόνια μετά ανοικτή και πάλι την κερκόπορτα. Βολτάρουν στο Αιγαίο όποτε γουστάρουν, όπου γουστάρουν και όσο γουστάρουν ! Δεν μας «χόρτασαν» οι καρπαζιές το 1922 στην Σμύρνη, το 1955 στην Πόλη, το 1974 στην Κύπρο! Τώρα, στέλνουμε στην Πόλη γιουσουφάκια, που τραγουδάνε καλά χορεύουν καλλίτερα, κάνουν κουμπαριές και δόξα τον Αλλάχ!
Και ερωτώ αυτή που τα ‘δε όλα μέσα στους αιώνες, την Ιστορία! Αυτή, που πολλές φορές σου χάιδευε το πονεμένο μέτωπο, ανταλλάσσοντας τον πόνο σου με ρυτίδες. Ποιος έπραξε το σωστό ; Εσύ, που μέχρι το 1950 δεν γεύτηκες τις χαρές της νιότης σου για να ανδρωθεί η Ελλάδα, πηγαίνοντας από πόλεμο σε πόλεμο, ή αυτοί που ακολουθούν την δική τους ιστορία με τα καφενεία που έγιναν lounge cafe, με τις ταβέρνες που έγιναν club, με το τσιγάρο που έγινε κοκαΐνη, με τον ελληνικό καφέ που έγινε «φραπέ», το πρόσωπο-σπαθί που έγινε face control, τα θούρια που έγιναν hits, το φρόνημα έγινε «ώχ αδελφέ», η πατρίδα έγινε πολυπολιτισμική, το αίμα που έχυσαν οι πρόγονοί σου, εθνικισμός, τα ιερά και όσια θεωρούνται παλαιομοδίτικα.
Βέβαια, μια ζωή την έχουμε εάν δεν την γλεντήσουμε τι θα καταλάβουμε τι θα καζαντίσουμε, που έλεγε και ο τεράστιος Δημήτρης Χόρν! Πατρίδες όμως, έχουμε πολλές; Χάσαμε την Κωνσταντινούπολη, την Σμύρνη, την Κυρήνεια, την Αμμόχωστο. Μας παζαρεύει ο ξένος δάκτυλος την Θεσσαλονίκη. ‘Έχουμε χάσει την Β. ‘Ήπειρο. Οι Αλβανοί διεκδικούν την Τσαμουριά. Το Αιγαίο αμφισβητείται. Οι ξυπόλητοι Σκοπιανοί μας πήραν το όνομα της Μακεδονίας. Άντε παιδιά, κουράγιο! Λίγο ακόμα βαριεδισμό, λίγο ακόμα κυβερνητικό παχυδερμισμό, βάλτε μια δόση Κουναλακισμού και θα φέρουμε πάλι τα σύνορα εκεί που ήταν κάποτε.
Νεαρέ ‘Έλληνα του 1904, του ‘12-’13, του ‘40, ξύπνα και σήκω! Αρκετά ξαπόστασες στο μνήμα σου. Σήκω γιατί αν αρνηθείς αυτό το νέο προσκλητήριο, κάποιοι απόγονοί σου είναι διατεθειμένοι να παραχωρήσουν το μνήμα σου. Για την Ελλάδα εσύ στερήθηκες νιάτα και ομορφιά, πολεμώντας με το καριοφίλι στο χέρι και την Εικόνα του Χριστού στο στήθος. Ξύπνα αγόρι μου φόρεσε τα καλά σου, η Ελλάδα σε περιμένει! Εσένα και τη γενιά σου, να σώσεις την φαμίλια σου. Λίγο ακόμη παλικάρι μου γιατί η Ελλάδα δεν πρέπει να πεθάνει! Όλοι μαζί μια φωνή, μια καρδιά! Τώρα ξανά σαν πρώτα! Δεν πρέπει να πούμε:
«Η ΕΛΛΑΔΑ ΕΑΛΩ !» Δεν πρέπει να αφήσουμε να συνεχίσουν το άθλιο κατάντημά της, όλοι αυτοί που την έχουν φθάσει στο χείλος του γκρεμού, γιατί: Η ΕΛΛΑΔΑ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΠΕΘΑΙΝΕΙ…
anti
